Hoe is het vergaan met de Utrechtse inwoners die ooit gebruik maakten van onze dienstverlening en nu op eigen benen staan? Wat hebben ze te vertellen? Deze keer spreek ik met Rahi, die na veel vallen en opstaan inmiddels haar leven aan het opbouwen is.  

Terwijl werkgevers staan te springen om personeel, blijft één groep aan de zijlijn staan: asielzoekers die wíllen werken, maar de weg naar werk niet vinden. Voor hen is de weg naar betaald werk vaak een doolhof van regels en drempels. De pilot Jobhunting@AZC wil daar verandering in brengen. Samen met veertien gemeenten in de regio Utrecht, UWV en het COA is de arbeidsmarktregio een pilot begonnen waar werkgevers gekoppeld worden aan mensen die wachten op hun asielprocedure. Jobhunters zoeken actief naar geschikte banen en bieden begeleiding op maat. Voor Rahi, die al anderhalf jaar in Nederland is, betekent dit meer dan werk alleen: “Ik heb zo veel meer rust.” 

Rahi: “Ik ben geboren in Pakistan. Een prachtig land, maar gevaarlijk voor mensen met andere geloofsovertuigingen. Om die reden vluchtten mijn partner en ik in 2014 naar Thailand, waar we trouwden en onze dochter Claudia kregen. In Thailand werkte ik als docent en hadden we het relatief goed, maar dat veranderde toen mijn man een bedrijf opzette. We moesten daarvoor opnieuw verhuizen en daar ging het mis. Claudia werd gepest op school en haalde slechte cijfers. Ook mijn relatie verslechterde. Mijn man werd gewelddadig en ik voelde me niet meer veilig. Ik probeerde het te redden maar het viel uit elkaar. Ik voelde dat ik van hem weg moest gaan.”

“Dat was eng: hiervoor maakte hij alle grote keuzes en volgde ik hem, maar dit zou mijn keuze worden. Voor de derde keer opnieuw beginnen was spannend, maar ik ben ontzettend blij dat ik hier in Nederland ben. Je hebt rust in je hoofd nodig om geluk te kunnen voelen.” 

Rahi: “We kwamen midden in de winter in het asielzoekerscentrum van Ter Apel terecht. Mijn dochtertje en ik sliepen de eerste drie nachten in grote tenten, terwijl het buiten -7 a -8 graden vroor. Omdat ik een dochter heb, mochten we gelukkig al snel naar een privé kamer. Na drie weken in Ter Apel, kwamen we uiteindelijk in een kamp in Utrecht terecht, waar we erg gelukkig zijn.” 

Rahi: “Ik had geen BSN en geen bankrekening, waardoor ik nergens aan werk kon komen. Overal waar ik solliciteerde, werd ik afgewezen. Uiteindelijk kwam ik in contact met Mohamed. Hij is jobhunter en vertelde me over de pilot. Dankzij deze pilot kon het COA mij helpen met alle administratieve zaken en kwam ik via Mohamed vervolgens in contact met het Postillion Hotel. Zo ben ik hier aan de slag gegaan. Zonder Mohamed en de pilot was het me nooit gelukt om een baan te vinden. Ik ben hen ontzettend dankbaar.”  

Mohamed Abdi, Jobhunter: “Zeker. In de AZC’s zagen we een groep gemotiveerde mensen die dolgraag wilden werken, maar er simpelweg niet tussen kwamen. Tegelijkertijd kampen we met enorme personeelstekorten. Dat moest anders. Via deze pilot begeleiden we asielzoekers naar werk, ondanks hun lopende procedures. De pilot helpt hen met het aanvragen van BSN-nummers en werkvergunningen en zorgt dat de match met de werkgever klopt.” 

Ronald Cordes, general manager van het Postillion Hotel in Bunnik: “Het WSP benaderde ons met de vraag of we openstonden voor deze pilot. We hebben eigenlijk geen moment getwijfeld. We hebben mensen nodig en we willen bijdragen aan een inclusievere arbeidsmarkt. Inmiddels werken hier vier mensen uit de pilot, waaronder Rahi. Daarnaast hebben we ook collega’s uit Oekraïne en Syrië. Die diversiteit past goed bij ons: het is een afspiegeling van onze gasten.” 

Ronald: “Het vraagt extra inzet, maar het is goed te doen. En het levert ook echt iets op. Rahi en haar collega’s zijn harde werkers. Ze brengen nieuwe energie en de werksfeer is er alleen maar beter op geworden.” 

Rahi: “Het is hard werken in de schoonmaak, maar mijn collega’s zijn aardig en ik voel me erg thuis hier!” 

Rahi: “Ja ik zou erg graag een opvanghuis beginnen voor vrouwen die uit een gewelddadige relatie komen. Ik zat zelf in zo’n relatie en Claudia heeft het ook meegemaakt. Daardoor weet ik hoe zwaar en moeilijk het is. Ik wil graag familie zijn voor deze vrouwen en ze zich thuis laten voelen. Daarnaast is mijn vader oud en ziek, dus ik hoop hem nog te zien.” 

“Hoe de toekomst zal verlopen weet ik niet. Op dit moment ben ik vooral heel dankbaar dat we in Nederland zijn. Claudia doet het goed op school, heeft vriendinnen en voelt zich thuis. En ze is zó lang! Ik denk dat God al wist dat we naar Nederland zouden komen – hier past ze er perfect tussen.”