Collega's onder elkaar
We kunnen inwoners alleen maar de juiste hulp geven, als we van elkaar weten wat we nou precies doen. Voor Collega’s onder elkaar spreken we daarom met verschillende collega’s die zich met hetzelfde onderwerp bezighouden, maar vanuit een andere afdeling. Dat levert mooie gesprekken op!
'Ik weet hoe het kan zijn als je in een moeilijke situatie zit, daardoor heb ik nu meer begrip voor mensen in soortgelijke situaties.'
Lotte
Siri Yiao - Tsang
Hoe is het om opeens aan de andere kant van de dienstverlening te staan? Hoe voelt het om van cliënt naar dienstverlener te gaan? Wat voor inzichten neem je mee? Het overkwam Lotte*. Na haar studie vond ze geen werk en belandde ze in de bijstand. Zo kwam ze in contact met haar werkmatcher Siri. Samen keken ze hoe Lotte weer aan het werk kon. Nu werkt Lotte zelf bij de gemeente, waar ze bij Publiekszaken meehelpt aan de dienstverlening.
*Uit privacy overwegingen hebben we haar naam veranderd. Haar echte naam is bij de redactie bekend.
Lotte, je bent opgegroeid in Nederland studeerde International Business Management in Zweden. Toen je afstudeerde, was je pas 24 en hoogopgeleid. Je ging waarschijnlijk vol goede moed naar Nederland voor een baan. Hoe was het voor jou toen werk vinden moeilijker bleek dan gedacht?
Lotte: Toen ik afstudeerde, zeiden ze dat de banen voor het oprapen lagen. Dat viel vies tegen. In het begin gunde ik mezelf tijd, maar naarmate mijn spaargeld op begon te raken, ontstond er meer stress. Ik woonde toen weer bij mijn ouders. Je gaat van ‘alles zelfstandig’ naar ‘eigenlijk heb je niets en woon je weer bij je moeder’. Dat is niet makkelijk. In die tijd wist ik ook niet dat ik recht had op een bijstandsuitkering. Daar kwam ik pas achter toen ik een poster van de gemeente zag met de tekst: “Elke Utrechter heeft recht op…”. Die avond zocht ik op internet en ontdekte dat er een vangnet was. Ik vroeg een bijstandsuitkering aan en werd gekoppeld aan Siri. Zij hielp me met het zetten van stappen richting werk.
Wat voor stappen waren dat?
Siri: "Je krijgt veel verschillende trainingen en gesprekken aangeboden. Zo begin je met een startweek, waarin je leert goede CV’s en motivatiebrieven te schrijven. Je krijgt ook tools om jezelf goed te kunnen presenteren en te solliciteren. Uit de startweek volgt een rapport met je sterke punten, waar je ondersteuning bij kan gebruiken en wat wellicht bij je past."
Hielp die ondersteuning?
Lotte: "Ja, dat hielp, maar ik bleef werkloos. Dan begin je te denken: 'Moet ik gewoon alles maar accepteren wat me wordt aangeboden?' of 'Wat als ze willen dat ik in de Zeeman ga werken?'. Ik was bereid dat te doen, maar ik doe liever iets waarvoor ik gestudeerd heb."
Vond je het lastig om in die positie te zitten?
Lotte: "Er heerst toch een soort stereotype beeld van een 'uitkeringstrekker': iemand die niet gemotiveerd is en de hele dag op de bank zit. Daar wil ik niet mee geassocieerd worden, maar gelukkig heb ik dat ook nooit zo ervaren. Natuurlijk baalde ik dat ik daar zat, maar tegelijkertijd was ik ontzettend blij met de hulp die ik kreeg."
Maar ik vraag me toch af: waarom duurde het zo lang om een baan te vinden voor een jong, net afgestudeerd, hoogopgeleid en gezond persoon?
Siri: "Ze wilde graag, daar lag het niet aan. Lotte reageerde op acht of negen sollicitaties per week. Als ze zo haar best doet, dan geef ik haar als werkmatcher meer tijd om het zelf te proberen. Maar uiteindelijk houdt het wel op. Ze had alle trainingen en matchingsdagen gedaan en dan hoop je dat er snel iets komt. Na enige tijd zul je ook buiten jouw eigen vakgebied moeten kijken. Steeds breder, want van werk komt werk."
Toch klink je als de perfecte kandidaat, Lotte. Is er dan niet iets wat de gemeente beter kon doen?
Lotte: "Een werkmatcher heeft helaas geen toverstaf. Ik heb veel tips gekregen, trainingen gedaan en ook mentale support gekregen. Na een sollicitatie kreeg ik bijvoorbeeld vaak een whatsappje van Siri met de vraag of het goed gegaan was. Dat hielp me. Maar als het zo lang duurt, val je onvermijdelijk in de herhaling. Ik kende uiteindelijk de ‘tips and tricks’ wel. Langzaam verliest het dan zijn kracht."
Wat doe je als er zo lang geen beweging in zit?
Lotte: "Doorgaan en de moed niet verliezen. Dat werkte: na bijna 150 sollicitaties ging ik naar een matchingsdag en vond een baan bij gemeente Utrecht. Sinds een paar maanden werk ik bij team Publiekszaken en help ik inwoners met het aanvragen van paspoorten en rijbewijzen."
Een plek die al erg vertrouwd was dus! Hoe was het om van werkzoekende naar dienstverlener te gaan?
Lotte: "Dat was heel leuk. Het voelde als een kijkje achter de schermen. Siri kwam me feliciteren op mijn eerste werkdag, niet als werkmatcher, maar als collega!"
Zijn er inzichten die je hebt meegenomen vanuit jouw ervaring?
Lotte: "Ik zie de mensen aan mijn loket echt als mensen, niet als een nummertje. We zijn allemaal mensen. Ik weet hoe het kan zijn als je in een moeilijke situatie zit, daardoor heb ik nu meer begrip voor mensen in soortgelijke situaties."
Collega's onder elkaar
We kunnen inwoners alleen maar de juiste hulp geven, als we van elkaar weten wat we nou precies doen. Voor Collega’s onder elkaar spreken we daarom met verschillende collega’s die zich met hetzelfde onderwerp bezighouden, maar vanuit een andere afdeling. Dat levert mooie gesprekken op!
'Het belangrijkste doel van de strategische koers van Werk en Inkomen in om de dienstverlening te verbeteren voor de inwoners'
Lotte
Siri Yiao - Tsang
Hoe is het om opeens aan de andere kant van de dienstverlening te staan? Hoe voelt het om van cliënt naar dienstverlener te gaan? Wat voor inzichten neem je mee? Het overkwam Lotte*. Na haar studie vond ze geen werk en belandde ze in de bijstand. Zo kwam ze in contact met haar werkmatcher Siri. Samen keken ze hoe Lotte weer aan het werk kon. Nu werkt Lotte zelf bij de gemeente, waar ze bij Publiekszaken meehelpt aan de dienstverlening.
*Uit privacy overwegingen hebben we haar naam veranderd. Haar echte naam is bij de redactie bekend.
Lotte, je bent opgegroeid in Nederland studeerde International Business Management in Zweden. Toen je afstudeerde, was je pas 24 en hoogopgeleid. Je ging waarschijnlijk vol goede moed naar Nederland voor een baan. Hoe was het voor jou toen werk vinden moeilijker bleek dan gedacht?
Lotte: Toen ik afstudeerde, zeiden ze dat de banen voor het oprapen lagen. Dat viel vies tegen. In het begin gunde ik mezelf tijd, maar naarmate mijn spaargeld op begon te raken, ontstond er meer stress. Ik woonde toen weer bij mijn ouders. Je gaat van ‘alles zelfstandig’ naar ‘eigenlijk heb je niets en woon je weer bij je moeder’. Dat is niet makkelijk. In die tijd wist ik ook niet dat ik recht had op een bijstandsuitkering. Daar kwam ik pas achter toen ik een poster van de gemeente zag met de tekst: “Elke Utrechter heeft recht op…”. Die avond zocht ik op internet en ontdekte dat er een vangnet was. Ik vroeg een bijstandsuitkering aan en werd gekoppeld aan Siri. Zij hielp me met het zetten van stappen richting werk.
Wat voor stappen waren dat?
Siri: "Je krijgt veel verschillende trainingen en gesprekken aangeboden. Zo begin je met een startweek, waarin je leert goede CV’s en motivatiebrieven te schrijven. Je krijgt ook tools om jezelf goed te kunnen presenteren en te solliciteren. Uit de startweek volgt een rapport met je sterke punten, waar je ondersteuning bij kan gebruiken en wat wellicht bij je past."
Hielp die ondersteuning?
Lotte: "Ja, dat hielp, maar ik bleef werkloos. Dan begin je te denken: 'Moet ik gewoon alles maar accepteren wat me wordt aangeboden?' of 'Wat als ze willen dat ik in de Zeeman ga werken?'. Ik was bereid dat te doen, maar ik doe liever iets waarvoor ik gestudeerd heb."
Vond je het lastig om in die positie te zitten?
Lotte: "Er heerst toch een soort stereotype beeld van een 'uitkeringstrekker': iemand die niet gemotiveerd is en de hele dag op de bank zit. Daar wil ik niet mee geassocieerd worden, maar gelukkig heb ik dat ook nooit zo ervaren. Natuurlijk baalde ik dat ik daar zat, maar tegelijkertijd was ik ontzettend blij met de hulp die ik kreeg."
Maar ik vraag me toch af: waarom duurde het zo lang om een baan te vinden voor een jong, net afgestudeerd, hoogopgeleid en gezond persoon?
Siri: "Ze wilde graag, daar lag het niet aan. Lotte reageerde op acht of negen sollicitaties per week. Als ze zo haar best doet, dan geef ik haar als werkmatcher meer tijd om het zelf te proberen. Maar uiteindelijk houdt het wel op. Ze had alle trainingen en matchingsdagen gedaan en dan hoop je dat er snel iets komt. Na enige tijd zul je ook buiten jouw eigen vakgebied moeten kijken. Steeds breder, want van werk komt werk."
Toch klink je als de perfecte kandidaat, Lotte. Is er dan niet iets wat de gemeente beter kon doen?
Lotte: "Een werkmatcher heeft helaas geen toverstaf. Ik heb veel tips gekregen, trainingen gedaan en ook mentale support gekregen. Na een sollicitatie kreeg ik bijvoorbeeld vaak een whatsappje van Siri met de vraag of het goed gegaan was. Dat hielp me. Maar als het zo lang duurt, val je onvermijdelijk in de herhaling. Ik kende uiteindelijk de ‘tips and tricks’ wel. Langzaam verliest het dan zijn kracht."
Wat doe je als er zo lang geen beweging in zit?
Lotte: "Doorgaan en de moed niet verliezen. Dat werkte: na bijna 150 sollicitaties ging ik naar een matchingsdag en vond een baan bij gemeente Utrecht. Sinds een paar maanden werk ik bij team Publiekszaken en help ik inwoners met het aanvragen van paspoorten en rijbewijzen."
Een plek die al erg vertrouwd was dus! Hoe was het om van werkzoekende naar dienstverlener te gaan?
Lotte: "Dat was heel leuk. Het voelde als een kijkje achter de schermen. Siri kwam me feliciteren op mijn eerste werkdag, niet als werkmatcher, maar als collega!"
Zijn er inzichten die je hebt meegenomen vanuit jouw ervaring?
Lotte: "Ik zie de mensen aan mijn loket echt als mensen, niet als een nummertje. We zijn allemaal mensen. Ik weet hoe het kan zijn als je in een moeilijke situatie zit, daardoor heb ik nu meer begrip voor mensen in soortgelijke situaties."
