Hoe gaat het nu met?
Hoe is het vergaan met de Utrechtse inwoners die ooit gebruik maakten van onze dienstverlening en nu op eigen benen staan? Wat hebben ze te vertellen? Ik spreek met Felinda, die op zo’n 11.500 kilometer van Utrecht opgroeide. Hoe kwam ze hier terecht en wat kunnen wij van haar leren?
'Ik droomde van een heel ander leven. Inmiddels ben ik gelukkig met mijn nieuwe leven in Utrecht.'
Felinda
Een leven als psycholoog met een eigen praktijk. Dat was de droom van Felinda uit Jakarta. Het leven liep anders; ze verliet haar geboortegrond en kwam naar Nederland voor de liefde. Met haar Indonesische diploma’s kon ze geen werk vinden als psycholoog, dus moest ze haar droom opgeven en kwam ze in de bijstand terecht. Inmiddels voelt ze zich helemaal thuis in Utrecht, waar ze een baan heeft gevonden bij de Albert Heijn.
We zitten nu in een klein café in de Utrechtse binnenstad, maar je had net zo goed een heel ander leven ver weg van Utrecht kunnen hebben. Was dit het leven dat je voor je zag?
Felinda: "Haha, niet helemaal. Toen ik jonger was droomde ik ervan om psycholoog te worden. Het volgen van de bachelor psychologie in Jakarta was de eerste stap richting mijn droom. Na het afronden van de bachelor werkte ik een aantal jaar in een andere richting en besloot daarna ook de master psychologie te volgen. Intussen was ik voorbij de dertig. Ik had nog niet veel van de wereld gezien, dus vlak voor mijn master besloot ik op reis te gaan. Zo kwam ik in 2015 in Nederland terecht. In Nederland ontmoette ik mijn man en het klikte direct. Dat was een mooie tijd, maar ook ingewikkeld. Ik had mijn leven in Indonesië en hij zijn leven in Nederland."
"Toen ik terugkeerde naar Indonesië bleven we contact houden, terwijl ik mijn master volgde. In de jaren daarna bezochten we elkaar af en toe en in 2019 besloten we in Nederland te trouwen. Niet lang daarna beviel ik van mijn eerste kind. Ik was nog bezig met mijn master toen in 2020 de coronacrisis uitbrak. Ik was in Nederland en kon opeens geen kant op: alle vluchten naar Indonesië waren geannuleerd. Gelukkig kon ik wel het laatste jaar van de master online volgen en afstuderen."
Dat moet een bijzondere tijd geweest zijn, plotseling in een nieuw land als student, kersverse moeder en getrouwde vrouw. Kon je na de master je droom verwezenlijken en je eigen praktijk openen?
"Ik studeerde af, maar de vooruitzichten waren niet goed. Ik was hoogopgeleid, maar ik kon niets omdat Indonesische diploma's niet geldig zijn in Nederland. Ik kwam in de bijstand terecht en werd gekoppeld aan een werkmatcher van gemeente Utrecht. Hij hielp me bij het vinden van een baan. Dat was geen makkelijke tijd. Ik woonde in een vreemd land waar ik de taal niet sprak, we hadden inmiddels twee kinderen en mijn man zat – net als ik – in de bijstand. Elke maand kreeg ik een mailtje met de plannen die de werkmatcher voor me had, terwijl ik het gevoel had dat ze amper wist wie ik was of waar ik vandaan kwam. Ik schaamde me en ik was boos. Ik deed wat ze zei, maar dat paste niet bij mij. Ik ben niet iemand die zomaar doet wat iemand van me vraagt. Ik voelde me hulpeloos. Ik heb heel mijn leven gestudeerd, maar ik kon niets met mijn diploma."
Dat klinkt als een flinke impact op je aanpassingsvermogen. Hoe ben je gemotiveerd gebleven?
"Het begin was het moeilijkst: ik moest langzaam mijn droom loslaten. Dat maakte de hele situatie nog zwaarder. Echt zwaar. Ik voelde me een jaar lang ontzettend down en kwam mijn huis weinig uit. Ik verloor het 'licht in mijn leven'. Uiteindelijk bracht de huisarts me in contact met een sociaal werker. Hij spoorde me aan om meer naar buiten te gaan, hobby’s op te pakken en uit mijn hoofd te komen. Mijn werkmatcher was begripvol en gaf me de tijd die ik nodig had. Daar was ik erg blij mee."
"Het begon kort daarna beter te gaan. Langzaam accepteerde ik dat mijn leven een andere vorm zou krijgen dan ik eerst dacht. Ik heb kinderen en een man en leef hier nu. Ik moest door."
Felinda solliciteerde bij de Albert Heijn. Ze werd direct aangenomen en kwam in een warm bad terecht. Inmiddels werkt ze vijf dagen per week bij de broodafdeling. "Dit is mijn tweede familie. Door het werken hier, kwam ik uit de bijstand en vergat ik langzaam mijn problemen. Het werd lichter en helderder. Inmiddels ben ik gelukkig nu."
Over het antwoord op de vraag wat de toekomst brengt moet ze even nadenken.
"Mijn lange termijn plan weet ik niet. Ik denk er eigenlijk niet over na. 'Go with the flow'. Wie weet word ik wel teammanager bij de Albert Heijn. Ik zou dat erg leuk vinden."
Hoe gaat het nu met?
Hoe is het vergaan met de Utrechtse inwoners die ooit gebruik maakten van onze dienstverlening en nu op eigen benen staan? Wat hebben ze te vertellen? Ik spreek met Felinda, die op zo’n 11.500 kilometer van Utrecht opgroeide. Hoe kwam ze hier terecht en wat kunnen wij van haar leren?
'Ik droomde van een heel ander leven. Inmiddels ben ik gelukkig met mijn nieuwe leven in Utrecht.'
Felinda
Een leven als psycholoog met een eigen praktijk. Dat was de droom van Felinda uit Jakarta. Het leven liep anders; ze verliet haar geboortegrond en kwam naar Nederland voor de liefde. Met haar Indonesische diploma’s kon ze geen werk vinden als psycholoog, dus moest ze haar droom opgeven en kwam ze in de bijstand terecht. Inmiddels voelt ze zich helemaal thuis in Utrecht, waar ze een baan heeft gevonden bij de Albert Heijn.
We zitten nu in een klein café in de Utrechtse binnenstad, maar je had net zo goed een heel ander leven ver weg van Utrecht kunnen hebben. Was dit het leven dat je voor je zag?
Felinda: "Haha, niet helemaal. Toen ik jonger was droomde ik ervan om psycholoog te worden. Het volgen van de bachelor psychologie in Jakarta was de eerste stap richting mijn droom. Na het afronden van de bachelor werkte ik een aantal jaar in een andere richting en besloot daarna ook de master psychologie te volgen. Intussen was ik voorbij de dertig. Ik had nog niet veel van de wereld gezien, dus vlak voor mijn master besloot ik op reis te gaan. Zo kwam ik in 2015 in Nederland terecht. In Nederland ontmoette ik mijn man en het klikte direct. Dat was een mooie tijd, maar ook ingewikkeld. Ik had mijn leven in Indonesië en hij zijn leven in Nederland."
"Toen ik terugkeerde naar Indonesië bleven we contact houden, terwijl ik mijn master volgde. In de jaren daarna bezochten we elkaar af en toe en in 2019 besloten we in Nederland te trouwen. Niet lang daarna beviel ik van mijn eerste kind. Ik was nog bezig met mijn master toen in 2020 de coronacrisis uitbrak. Ik was in Nederland en kon opeens geen kant op: alle vluchten naar Indonesië waren geannuleerd. Gelukkig kon ik wel het laatste jaar van de master online volgen en afstuderen."
Dat moet een bijzondere tijd geweest zijn, plotseling in een nieuw land als student, kersverse moeder en getrouwde vrouw. Kon je na de master je droom verwezenlijken en je eigen praktijk openen?
"Ik studeerde af, maar de vooruitzichten waren niet goed. Ik was hoogopgeleid, maar ik kon niets omdat Indonesische diploma's niet geldig zijn in Nederland. Ik kwam in de bijstand terecht en werd gekoppeld aan een werkmatcher van gemeente Utrecht. Hij hielp me bij het vinden van een baan. Dat was geen makkelijke tijd. Ik woonde in een vreemd land waar ik de taal niet sprak, we hadden inmiddels twee kinderen en mijn man zat – net als ik – in de bijstand. Elke maand kreeg ik een mailtje met de plannen die de werkmatcher voor me had, terwijl ik het gevoel had dat ze amper wist wie ik was of waar ik vandaan kwam. Ik schaamde me en ik was boos. Ik deed wat ze zei, maar dat paste niet bij mij. Ik ben niet iemand die zomaar doet wat iemand van me vraagt. Ik voelde me hulpeloos. Ik heb heel mijn leven gestudeerd, maar ik kon niets met mijn diploma."
Dat klinkt als een flinke impact op je aanpassingsvermogen. Hoe ben je gemotiveerd gebleven?
"Het begin was het moeilijkst: ik moest langzaam mijn droom loslaten. Dat maakte de hele situatie nog zwaarder. Echt zwaar. Ik voelde me een jaar lang ontzettend down en kwam mijn huis weinig uit. Ik verloor het 'licht in mijn leven'. Uiteindelijk bracht de huisarts me in contact met een sociaal werker. Hij spoorde me aan om meer naar buiten te gaan, hobby’s op te pakken en uit mijn hoofd te komen. Mijn werkmatcher was begripvol en gaf me de tijd die ik nodig had. Daar was ik erg blij mee."
"Het begon kort daarna beter te gaan. Langzaam accepteerde ik dat mijn leven een andere vorm zou krijgen dan ik eerst dacht. Ik heb kinderen en een man en leef hier nu. Ik moest door."
Felinda solliciteerde bij de Albert Heijn. Ze werd direct aangenomen en kwam in een warm bad terecht. Inmiddels werkt ze vijf dagen per week bij de broodafdeling. "Dit is mijn tweede familie. Door het werken hier, kwam ik uit de bijstand en vergat ik langzaam mijn problemen. Het werd lichter en helderder. Inmiddels ben ik gelukkig nu."
Over het antwoord op de vraag wat de toekomst brengt moet ze even nadenken.
"Mijn lange termijn plan weet ik niet. Ik denk er eigenlijk niet over na. 'Go with the flow'. Wie weet word ik wel teammanager bij de Albert Heijn. Ik zou dat erg leuk vinden."
