Voorwoord
'Het einde van het jaar hoeft geen race te zijn, maar mag een periode van reflectie en aandacht zijn.'
Het is alweer bijna het einde van het jaar. Dan gebeurt er altijd iets wonderlijks.. Deadlines stapelen zich op en veel moet voor het einde van het jaar af. Ja, het moet écht! Vaak weet niemand echt waarom. Privé worden de agenda’s gevuld met allerlei feestdagen en invullingen voor de vrije dagen met - al dan niet verplichte - bezoekjes waar van alles voor geregeld moet worden. Voor je het weet zitten we midden in een zogeheten rat race, waarin we als hamstertjes vastzitten in een steeds sneller draaiend wiel. Zullen we dat dit jaar even anders doen?
De afgelopen tijd is er, net zoals ieder jaar, weer keihard gewerkt. Iedere afdeling en team heeft ambitieuze plannen gemaakt om de inwoner zo goed mogelijk te helpen en daar ook de nodige stappen in gezet. Van Ondernemer Centraal tot de uitvoering van de wet Inburgering. Van de doorontwikkeling Schuldhulpverlening tot Waardevol Werk. Tel daar de ontwikkeling van beleidsnota’s, een uitvoeringsprogramma, een experiment in Kanaleneiland, de ontwikkeling van CommUtr en nog een veertigtal projecten bij op en je hebt een flink inhoudelijk pakket als directie Werk en Inkomen. En dan heb ik het nog niet eens over al het dagdagelijkse werk zoals behandelen van aanvragen levensonderhoud, de uitvoering van de Wmo, onze administratie en beheer, de handhaving op onze regels en regelingen, het werk bij ons Werkgeverservicepunt (WSP), etc. Alleen al het opschrijven hiervan en denken aan al die collega’s die hiermee bezig zijn, geeft al de nodige druk.
Om te voorkomen dat we niet pas uitgeteld en uitgeput in het kerstreces even bijkomen van de afgelopen maanden, is mijn oproep vooral om goed voor jezelf en je naaste collega’s te zorgen. Durf vaker “nee” te zeggen, hoe moeilijk dat ook kan zijn. Dat ervaar ik zelf ook, bijvoorbeeld in mijn overleggen met wethouders, collega-directeuren of het Managementteam van Werk en Inkomen. Tegelijkertijd is het hard nodig, omdat in mijn ogen welzijn, een goede balans en menselijke verbinding de zaken zijn die er het meest toe doen.
Een medewerker bij maandelijkse lunch kon het niet treffender en beter verwoorden: “We zijn veranderd in mensen die zo op de automatische piloot staan met al onze schermpjes en drukke hoofden, dat we niet eens meer “Goedemorgen” zeggen en elkaar in de ogen aankijken als we in de lift stappen.” Een uitspraak die mij ook aan het denken heeft gezegd en hoe dat voor mij werkt. Ik kan niet ontkennen dat er een kern van waarheid in zit.
Het einde van het jaar hoeft geen race te zijn, maar mag een periode van reflectie en aandacht zijn. Kies voor je eigen welzijn en om naar anderen om te kijken. Vertraag bewust en bepaal of zaken nu écht nog moeten en van wie en waarom? Als we dat samen doen, dan gebeurt er - zeker gezien de tijd van het jaar - ook nog iets magisch: het besef dat op donderdag 2 januari het werkende leven gewoon weer doorgaat.
Alaâ Srifi
Directeur Werk en Inkomen
Voorwoord
'Het einde van het jaar hoeft geen
race te zijn, maar mag een periode van reflectie en aandacht zijn.'
Het is alweer bijna het einde van het jaar. Dan gebeurt er altijd iets wonderlijks.. Deadlines stapelen zich op en veel moet voor het einde van het jaar af. Ja, het moet écht! Vaak weet niemand echt waarom. Privé worden de agenda’s gevuld met allerlei feestdagen en invullingen voor de vrije dagen met - al dan niet verplichte - bezoekjes waar van alles voor geregeld moet worden. Voor je het weet zitten we midden in een zogeheten rat race, waarin we als hamstertjes vastzitten in een steeds sneller draaiend wiel. Zullen we dat dit jaar even anders doen?
De afgelopen tijd is er, net zoals ieder jaar, weer keihard gewerkt. Iedere afdeling en team heeft ambitieuze plannen gemaakt om de inwoner zo goed mogelijk te helpen en daar ook de nodige stappen in gezet. Van Ondernemer Centraal tot de uitvoering van de wet Inburgering. Van de doorontwikkeling Schuldhulpverlening tot Waardevol Werk. Tel daar de ontwikkeling van beleidsnota’s, een uitvoeringsprogramma, een experiment in Kanaleneiland, de ontwikkeling van CommUtr en nog een veertigtal projecten bij op en je hebt een flink inhoudelijk pakket als directie Werk en Inkomen. En dan heb ik het nog niet eens over al het dagdagelijkse werk zoals behandelen van aanvragen levensonderhoud, de uitvoering van de Wmo, onze administratie en beheer, de handhaving op onze regels en regelingen, het werk bij ons Werkgeverservicepunt (WSP), etc. Alleen al het opschrijven hiervan en denken aan al die collega’s die hiermee bezig zijn, geeft al de nodige druk.
Om te voorkomen dat we niet pas uitgeteld en uitgeput in het kerstreces even bijkomen van de afgelopen maanden, is mijn oproep vooral om goed voor jezelf en je naaste collega’s te zorgen. Durf vaker “nee” te zeggen, hoe moeilijk dat ook kan zijn. Dat ervaar ik zelf ook, bijvoorbeeld in mijn overleggen met wethouders, collega-directeuren of het Managementteam van Werk en Inkomen. Tegelijkertijd is het hard nodig, omdat in mijn ogen welzijn, een goede balans en menselijke verbinding de zaken zijn die er het meest toe doen.
Een medewerker bij maandelijkse lunch kon het niet treffender en beter verwoorden: “We zijn veranderd in mensen die zo op de automatische piloot staan met al onze schermpjes en drukke hoofden, dat we niet eens meer “Goedemorgen” zeggen en elkaar in de ogen aankijken als we in de lift stappen.” Een uitspraak die mij ook aan het denken heeft gezegd en hoe dat voor mij werkt. Ik kan niet ontkennen dat er een kern van waarheid in zit.
Het einde van het jaar hoeft geen race te zijn, maar mag een periode van reflectie en aandacht zijn. Kies voor je eigen welzijn en om naar anderen om te kijken. Vertraag bewust en bepaal of zaken nu écht nog moeten en van wie en waarom? Als we dat samen doen, dan gebeurt er - zeker gezien de tijd van het jaar - ook nog iets magisch: het besef dat op donderdag 2 januari het werkende leven gewoon weer doorgaat.
Alaâ Srifi
Directeur Werk en Inkomen